|
De laatste zaterdag van mei vertrokken we omstreeks 7.15 onder een stralend zonnetje, met een maagdelijk witte bus (later zou blijken dat ze al héél veel gebruikt was) en met 29 goedgehumeurde mensen voor onze jaarlijkse uitstap.
De sfeer zat er meteen goed in. En nog voor de eerste tussenstop, na nauwelijks 3 kwartier rijden, waren de eerste pintjes reeds soldaat gemaakt. Het zouden niet de laatste zijn.
Om 8 uur waren we dus in Gierle, waar we in het AC Restaurant langs de autostrade konden genieten van een lekker ontbijtje.
Omstreeks 9 uur stapten we weer de bus op, en die bracht ons in één ruk naar een palingkwekerij/rokerij in Moergestel, waar ons bij aankomst een onvoorziene verrassing wachtte. Sommigen hadden het nog gedacht toen ze op de autosnelweg een luide knal hoorden. Bij het uitstappen bleek het ook nog waar te zijn, een lekke band!
Niet getreurd, we waren toch veilig op onze bestemming geraakt, en we dachten dat tegen het einde van ons bezoek daar het probleem wel al zou verholpen zijn.
We werden hartelijk ontvangen door De Heer en Mevrouw Reijrink die ons op een aangename manier alles wisten te vertellen over hun paling en andere gladde alen. Op het einde van de rondleiding kregen we ook nog een heerlijk proevertje en meerdere mensen konden niet aan de verleiding weerstaan om in het winkeltje wat van deze lekkernij te kopen.
Dus iedereen weer blijgezind richting bus, maar de band die was nog altijd even plat en dus ook niet vervangen. Het was niet meteen duidelijk wat er zou gebeuren, kwamen ze met een andere band of met een nieuwe bus, Joost mocht het weten. Nauwgezet onderzoekswerk van Cassandra leerde ons verder dat ons voertuig maar een tijdelijke groene kaart had gekregen, wegens onder meer… kale banden.
We lieten het echter niet aan ons hartje komen en onder meer door de gettoblaster van Kevin R. bleef iedereen goedgeluimd. Ondertussen verzuimden we ook niet de talrijk passerende fietsfanaten luidkeels aan te moedigen waardoor sommigen duidelijk vleugels kregen. Red Bull was er niks tegen..
Om te vermijden dat de pintjes warm werden, werden deze ondertussen ook verder leeggedronken.
Na rijp beraad werd dan beslist om met de lekke band verder te rijden tot onze volgende halte, Hotel Van Der Valk in Hilze, wat niet zo ver weg was. Dat lukte perfect en bij onze aankomst daar, nog steeds perfect op schema benadrukte onze voorzitter, wachtte ons een werkelijk super de luxe koud en warm buffet dat ons meteen alle zorgen, als die er al waren, deed vergeten.
Na het middagmaal ging het dan, nog steeds met de witte bus maar nu wel al met een nieuwe band, naar Tilburg. Het zoeken naar een goede plaats om ons af te zetten duurde iets langer dan voorzien, en het voorziene anderhalf uurtje vrije tijd werd gereduceerd tot ongeveer een half uur. Gino waarschuwde Luc & Nancy om zeker tijdig terug te zijn en meteen naar de juiste plaats weder te keren. Dat bleek dit maal geen probleem te zijn, maar nu waren het de 2 Walters en last but not least Gino en Cassandra zelf die het Noorden, of in elk geval de weg, kwijt waren? Gelukkig kon hij dit meteen zelf rechtzetten door de monniken van de Koningshoeven te verwittigen dat we wat vertraging hadden opgelopen en de lekke band bleek plots een welgekomen excuus.
Met de gele vervangbus die ons stond op te wachten reden we daarna Tilburg uit en zo konden we in de file zelfs nog een glimp van het centrum opvangen.
Weer was het niet ver rijden en dus arriveerden we toch nog vrij snel in de abdij waar ze het enige Nederlandse trappistenbier brouwen, La Trappe. En de geschiedenis herhaalde zich. Opnieuw werden we goed ontvangen, mochten we mee op weg voor een leuke rondleiding, proeven van wat deze monniken met hun nobele arbeid voortbrengen en nog iets kopen in de Kloosterwinkel.
Uiteindelijk vertrokken we daar weer stipt op tijd en reden in een werkelijk ongezien sfeervolle bus, waarin de middengang als dansvloer werd gebruikt, naar onze laatste bestemming van de dag, de 8ste Zaligheid in Lille, bij de 2 Guykes. Die deden hun ons ondertussen al bekende reputatie weer alle eer aan, en serveerden ons een werkelijk zalige maaltijd. Om het eten wat beter te laten verteren werd er daarna nog gedanst, gekaart en gepraat.
Om klokslag middernacht kwam aan deze heel mooie dag alweer een einde en nu was het ondergetekende die nog even op zich liet wachten. Ik mocht toch nog mee zodat jullie nu dit verslag konden lezen.
Nogmaals dank aan ons bestuur voor de organisatie en aan Zwijndrecht Cars voor het onverwachte intermezzo. Maar dat laatste is goed voor één keer.
Johan Van Raemdonck
|